Ik adem de zeelucht diep in. De wind is opgestoken en het strand vult zich met het geluid van de golven. Ik open mijn ogen en kijk omhoog naar de wolken die contrasteren met de lucht boven de horizon. Ze verstrooien het licht van de avondzon, die het hele strand verlicht in één enkele oranje gloed. Ondanks het frisse windje heb ik het niet koud. De laatste zonnestralen van de dag verwarmen me.
Vertrek vanaf de zuidkust
De dag voordien ben ik vertrokken vanuit een klein kustplaatsje in het zuiden van Spanje. Ik nam mijn camera mee, nam plaats achter het stuur van de
Dat is het soort spontaniteit waar ik als fotograaf van houd. Natuurlijk moet ik ook mijn brood verdienen met mijn fotografie, maar wat ik meeneem van zo’n reis, betekent voor mij veel meer dan alleen de beelden. Nieuwe mensen ontmoeten in de stad, op het platteland of op de markt inspireert me en verrijkt mijn leven. Mijn camera scherpt mijn zintuigen aan en begeleidt ze.
Dat leidt me naar de markt van Málaga, de Mercado Central de Atarazanas. Door de toegangspoort, met zijn gigantische ramen waarop verschillende monumenten van Málaga staan afgebeeld, hoor je het geroezemoes. Tussen alle kraampjes met fruit, vis, vlees, koffie, kaas, groenten en kruiden doet de drukte denken aan de Arabische markten aan de overkant van de Middellandse Zee.
Ik blijf hier niet te lang. Ik wil vandaag nog naar Ronda.
Een bestemming op mijn bucketlist van plaatsen om te bezoeken
Ik moet zeggen dat ik op reis graag uit mijn comfortzone stap, hoe moeilijk of lastig dat ook kan zijn. Daarom voel ik me al sinds de autovakanties die ik als kind met mijn ouders in Scandinavië doorbracht, van hutje naar hutje, meer aangetrokken tot het noorden dan tot het zuiden. Een nacht in een simpele hut zonder elektriciteit of stromend water in de besneeuwde bergen van Noorwegen betekent meer voor mij dan het comfort van een hotel: op zo’n momenten is het net dat ongemak dat achteraf vaak de charme van de reis uitmaakt. Je comfortzone moeten verlaten voor een mooie foto.
Maar ik kies mijn bestemmingen niet alleen op basis van de eenvoud die ze uitstralen. Nee, het doel van mijn reizen is om gegrepen te worden door het moment, en niet zozeer het moment vast te leggen met mijn fotocamera.
Ronda stond nog op mijn bucketlist. Ik ben gefascineerd door deze stad, waarvan de zuidpunt van de rest is afgesneden door een gigantische kloof. Beide stadsdelen zijn alleen met elkaar verbonden door twee historische bruggen.
Vandaag ben ik er bijna.
Vanuit Málaga, waar ik de overdekte markt intussen heb verlaten, gaat mijn route verder langs de kronkelende bergwegen die naar Torcal leiden, door een dichte mist. Daar maak ik een stop: het aangrijpende karstlandschap biedt een fascinerend decor voor foto’s. Het is ontstaan door het plooien van de aardkorst: de steile kliffen die hier vandaag de dag oprijzen, vormden zo’n 7 miljoen jaar geleden de zeebodem. Vandaar dat deze rotsformaties vol schelpen zitten. Als ik mijn weg voortzet richting Ronda passeer ik El Burgo, waar het weer beter wordt en ik een prachtige zonsondergang te zien krijg. Het is al donker wanneer ik in Ronda aankom. Ik dwaal nog wat rond in het oranje licht van de straatlantaarns, door de smalle, kronkelende straatjes van de oude stad.
Richting Zahara de la Sierra
et is een nacht met een heldere sterrenhemel. Warm is het niet. Maar als je een bepaalde sfeer wilt fotograferen, moet je de consequenties aanvaarden. Dus nemen we dat er graag bij. In het ochtendgloren sta ik op de beroemde brug van Ronda te wachten tot de zon opkomt. Door de kloof die de omgeving als een gekartelde barst doorklieft en de oude stad van de nieuwe scheidt, krijg je het gevoel dat je je tegelijk in de beschaving en in de wilde natuur bevindt. Enerzijds voelt de rust aan als in de Grand Canyon, maar een paar honderd meter verderop bruisen de cafés al van het leven. Uiteindelijk ga ik een van die gelegenheden opzoeken om me op te warmen met een ontbijt. Mijn volgende stop is het castillo van Zahara de la Sierra: een kasteel gebouwd op een heuvel met uitzicht op een meer. Ongetwijfeld een prachtig foto-onderwerp op een heldere dag.
Nog voor de middag laat ik Ronda achter me om me via smalle en vooral steile wegen te begeven naar het observatieplatform dat uitkijkt over het meer. Andermaal blijkt de
Ik zet mijn weg verder in de richting van de Atlantische kust en rijd dwars door de prachtige Sierra de Grazalema. Onderweg trekt de
Atlantische kust
Het strand, eerst nog badend in die bijzondere oranje kleur, vloeit over naar intens purperrood, op een goed uur rijden ten noorden van Gibraltar. De zon is zo goed als verdwenen. Het strand en de hele omgeving verdrinken als het ware in een surrealistisch licht. Ik adem de zeelucht nog eens diep in en word in gedachten onvermijdelijk teruggevoerd naar de Duitse havenstad Cuxhaven, waar ik ben opgegroeid. Mijn vrienden en ik gingen ‘s avonds vaak naar het strand om de zon te zien ondergaan. We luisterden naar het geknetter van de wadden terwijl de golven aanspoelden en weer wegtrokken. En pas lang nadat de zon achter de horizon was verdwenen, keerden we terug naar huis, het doffe geluid van de golven achter ons latend.
Het is waarschijnlijk die vrijheid – die ik hier en nu weer voel – die dit moment zo waardevol maakt.
Het doel van mijn reizen is om gegrepen te worden door het moment, en niet zozeer het moment vast te leggen met mijn fotocamera.
De tweede dag van mijn reis loopt ten einde. De deur van de
In de hoofdstad van Andalusië
Het is nog frisjes. Ik zit buiten op het terras van het hotel te ontbijten. De zon is een paar minuten geleden opgekomen en haar stralen verwarmen me.
Een moment zoals ik dat de dag voordien op het strand beleefde, zindert nog lang na.
Objectief beschouwd gaan de fotonen door de lens om uiteindelijk de sensor van mijn camera te raken. De sensor registreert wat ik op dat moment zag: een paars licht, wolken boven de golven, een strand. In het beste geval levert dat een goede foto op voor mijn Instagram-account waarmee ik mensen kan raken. Maar de indruk die deze fotonen op zo’n moment op mij maken – onuitwisbaar voor jaren, soms decennia of zelfs een mensenleven – kan geen enkele camera vastleggen.
Om mijn reis af te ronden vertrek ik vandaag naar Sevilla. Zee, bergen, bossen, verlaten landschappen, levendige stadjes als Ronda en de Andalusische hoofdstad: mijn drie dagen in het zuiden van Spanje konden nauwelijks gevarieerder zijn. Ik ontdekte tientallen nieuwe gezichtspunten voor mezelf en voor anderen, en legde ze vast op beeld. Maar wat ik in mezelf meeneem van zo’n reis, betekent veel meer dan alleen maar de foto’s.
Galerij.
